تلویزیون، رادیو و نشریات از نزدیک در نظرداشت دولت هستند. قانون اساسی فعالیت رسانه‌های خصوصی را ممنوع می‌کند. تله ربلده (Tele Rebelde) و کوباویژن (Cubavision) مهم‌ترین شبکه‌های تلویزیونی کشور هستند و رادیو ریلوج (Radio Reloj) پرشنونده‌ترین ایستگاه رادیویی کشور است. گرانما (Granma) روزنامه اصلی کشور است که مانند سایر رسانه‌ها در مهار دولت قرار دارد. روزنامه‌نگاران مستقل همیشه در نظرداشت مامورانی هستند که رفت و آمد آنها را محدود می‌کنند، از آنها بازجویی می‌کنند و اطلاعاتی را که از آنان می‌گیرند پاک می‌کنند.

میگل دایاز کانل (Miguel Díaz Canel) که مرید رائول کاسترو (Raúl Castro) بود در سال ۲۰۱۹ جایگزین او به عنوان رییس‌جمهور و دبیر کل حزب کمونیست کوبا شد. او با نزدیکی به خاندان کاسترو که از ۱۹۵۹ حکومت کشور را در دست داشته‌اند، کمابیش انتشار همه اطلاعات را در کنترل دارد.

دولت همچنان دسترسی به اینترنت را به طور عمده کنترل می‌کند. وب‌نگاران و روزنامه‌نگاران می‌توانند آزادانه در اینترنت نظر خود را ابراز کنند اما باید خطر آن را به جان بخرند. آنها پی‌در‌پی قربانی اذیت و آزار می‌شوند، که می‌تواند از بازجویی و حبس خانگی تا جلوگیری از پوشش اتفاقات مهم در کشور متفاوت باشد. در ۲۰۲۱، قانون‌های جدیدی که آشکارا حقوق آزادی بیان و دسترسی به اطلاعات را در فضای آنلاین نقض می‌کرد تصویب و باعث شد دستیابی به اینترنتی فراگیر، آزاد و رایگان به رویایی دست‌نیافتنی مبدل شود. قانون کیفری جدید که در ۲۰۲۲ تصویب شد که رویه سرکوب‌گرانه کوبا را با عبارتی مبهم مانند «اخلال در نظم عمومی»، «توهین» و «خطر علیه نظم مندرج در قانون اساسی» تقویت کرد، جرایمی که به آسانی می‌توانند برای تعقیب قضایی روزنامه‌نگاران مورد استفاده قرار گیرند.

همه‌گیری کووید-۱۹ و تشدید تحریم‌های ایالات متحده کوبا را به بدترین بحران اقتصادی در ۳۰ سال گذشته دچار کرده است که باعث مهاجرت بسیاری از کوبایی‌ها به هر شیوه ممکن شده است.

مخالفت و اعتراض آشکار جنبش سن ایسیدرو (San Isidro) در نوامبر و دسامبر ۲۰۲۰، علاوه بر اعتراض‌های مردمی گسترده در ۱۱ ژوئيه ۲۰۲۱ منجر به بروز موج سرکوب شدیدی شد که از زمان بهار سیاه در سال ۲۰۰۳ بی‌سابقه بود.

بازداشت، حبس خودسرانه، تهدید به زندان، اذیت و آزار، یورش غیرقانونی به خانه، مصادره و تخریب تجهیزات، واقعیتی جاری در زندگی روزانه روزنامه‌نگارانی است که از مواضع حزب هوادار کاسترو پیروی نمی‌کنند. مقام‌های دولتی همچنین با ارائه انتخابی مجوز به روزنامه‌نگاران خارجی، پوشش آنها را هم در کنترل دارند و خبرنگارانی که گزارش‌های آنها نسبت به رژیم «خیلی منفی» تلقی شود از کشور اخراج می‌شوند.