در ارمنستان منبع اصلی خبر شبکه‌های اجتماعی است که روزانه دو سوم جمعیت به آنها سر می‌زنند. از «انقلاب مخملی» سال ۲۰۱۸،  چشم‌انداز رسانه‌ای رشد کرده است. سایت‌های خبری مستقل رونق گرفته‌اند که از میان آنها می‌توان به سیویلنت.ای‌ام (Civilnet.am)،‌ هتک.ای‌ام (hetq.am)، فاکتور.ای‌ام (Factor.am) و آزاتوتیون.ای‌ام (Azatutyun.am) اشاره کرد که نقش خود را به عنوان معیار سنجش و وزنه‌ای برای تعادل دموکراسی ایفا می‌کنند. با این وجود، اکثر رسانه‌های شنیداری و تصویری و مطبوعات با گروه‌های بزرگ سیاسی و تجاری ارتباط دارند و در تصمیم‌های سردبیری خود زیر فشار هستند.

دوقطبی شدن رسانه‌های بازتابی از عرصه سیاسی کشور است: بیشتر رسانه‌ها به آن رهبران سیاسی نزدیک هستند که بعد از ۲۰۱۸ پدیدار شدند اما سایرین به اولیگارک‌های قدیمی وفادار مانده‌اند. تنها اندکی از رسانه‌ها استقلال خود را حفظ کرده‌اند. دو موضوع سیاسی خیلی حساس تلقی می‌شوند: جنگ ناگورنو قره‌باغ و جنگ روسیه با اوکراین. برخی گروه‌های سیاسی کارزارهای ضد اطلاعات راه می‌اندازند و به روزنامه‌نگاران حمله می‌کنند.

علی رغم جرم‌زدایی از افترا و به کار بستن قوانینی که شفافیت در مالکیت رسانه‌ها را تضمین می‌کند، چارچوب حقوقی این عرصه به اندازه کافی از آزادی رسانه‌ها حفاظت نمی‌کند و با استانداردهای اروپایی تطابق ندارد. اصلاحات اخیر مشکل‌های حاصل از ضد اطلاعات و احکام ساکت کردن رسانه‌ها را حل نکرده است. دسترسی به اطلاعات دولتی توسط حکومت محدود شده است چرا که به پرسش‌ها پاسخ نمی‌دهد یا با تاخیر پاسخ می‌دهد.

بیشتر رسانه‌ها توسط افرادی کنترل می‌شوند که نزدیک به جنبش‌های سیاسی هستند یا مورد حمایت اشخاصی پرنفوذ قرار دارند. رسانه‌های اندکی الگوی اشتراک پولی را پیش گرفته‌اند و بازار تبلیغات همچنان توسعه نیافته است که باعث محدود شدن استقلال رسانه‌های خصوصی می‌شود. رسانه‌های حکومتی از هرگونه انتقادی علیه دولت اجتناب می‌کنند.

روزنامه‌نگاری حرفه‌ای کم‌اعتبار تلقی می‌شود و روزنامه‌نگاران به ویژه در تیررس سخنان نفرت‌آفرین قرار می‌گیرند. ادبیات ضد رسانه‌ای اولیگارک‌های سیاسی که روزنامه‌نگاران را متهم به «فساد» می‌کنند و ادعا می‌کنند آنها در خدمت دشمنان هستند فضایی سرشار از نابردباری پدید آورده است که جلوی کار خبرنگاران را می‌گیرد. به آنها مدام توهین می‌شود، قربانی حمله می‌شوند، و بدون دلیل به اتهام توهین و افترا محاکمه می‌شوند که باعث تقویت خودسانسوری است.

درگیری در مرز با آذربایجان و مسدود کردن گذرگاه لاچین که ارمنستان را به منطقه تحت نزاع ناگورنو قره‌باغ وصل می‌کند و توسط آذربایجان محاصره شده است کار روزنامه‌نگاران را پیچیده‌تر می‌کند. علاوه بر این، آنها مرتب مورد فشار، توهین و خشونت از هر دو طرف سیاستمداران منتخب و حزب حاکم و هم سیاستمداران مخالف دولت و حامیان آنها قرار می‌گیرند، چه این خشونت‌ها در مجلس دیده شود یا در خیابان و شبکه‌های اجتماعی اتفاق افتد. در کل، خشونت علیه روزنامه‌نگاران بدون مجازات رها می‌شود.