قبرس چند روزنامه (فیللفتروس (Phileleftheros)، الیتیا (Alithia)، هارواقی (Haravghi) و غیره)، هفته‌نامه، شبکه تلویزیونی و ایستگاه رادیویی دارد. نفوذ مستقیم در کارهای سردبیری، افزایش تمرکز مالکیت رسانه‌ها، و فقدان شفافیت در مالکیت رسانه‌های چاپی و رقمی به تنوع آنها آسیب می‌زند و روزنامه‌نگاران را به خودسانسوری وا می‌دارد. با این وجود قانون اخلاق روزنامه‌نگاری اخیرا در مواردی نظیر استقلال سردبیری و اخلاقیات روزنامه‌نگاری در پوشش موضوعات حساس تقویت شده است.

با وجود اینکه سلامت جسمی و ایمنی روزنامه‌نگاران تهدید نمی‌شود اما رسانه‌ها هدف حمله‌های کلامی سیاست‌مداران هستند که باعث از دست رفتن آزادی بیان می‌شود. روابط غیررسمی میان سیاست‌مداران با مالکان رسانه‌ها، نفوذ آنان در این عرصه را تقویت می‌کند و باعث می‌شود حس وظیفه‌شناسی و وفاداری گسترده‌ای بین رسانه‌ها نسبت به موضع دولت درباره قبرس ایجاد شود.

افترا جرم نیست اما اگر دادستان کل تشخیص دهد می‌تواند دستور به محاکمه کیفری رسانه‌ای بدهد. تمهیداتی برای حفاظت از منابع روزنامه‌نگاران و استقلال سردبیری وجود دارد اما سازوکار و روند جاری برای حفاظت از روزنامه‌نگاران و جلوگیری از دخالت سیاسی در کار آنها محدود است. نفوذ مستقیم در امور سردبیری رایج است. قانون از ارتباطات خصوصی محافظت می‌کند اما به دلیل دغدغه‌های امنیتی قوانین مشخصی درباره استفاده از دستگاه‌های شنود وجود ندارد. شکایات مسئولیت مدنی موجب ترویج خودسانسوری و اجتناب از روزنامه‌نگاری تحقیقی می‌شود.  

بازار محدود تبلیغات و بحران اقتصادی اخیر بسیار بر رسانه‌ها تاثیر گذاشته و آنها را خیلی نسبت به نفوذ منافع تجاری آسیب‌پذیر کرده است. وابستگی به تبلیغات شرکتی و حمایت مالی باعث افزایش نفوذ مالکان رسانه و تاجران بر محتوای رسانه‌ها شده است. استقلال سردبیری مورد تهدید است و با تکیه رسانه‌های خصوصی به یارانه‌های دولتی و وابستگی رسانه‌های همگانی به بودجه دولتی، خودسانسوری تقویت شده است. 

مشکل تمامیت ارضی قبرس خطی قرمز است و از همه روزنامه‌نگاران انتظار می‌رود نسبت به روایت دولت درباره این موضوع «وفادار» باشند. روزنامه‌نگارانی که این موضع را زیر سوال ببرند اغلب برچسب «خائن» می‌خورند. همچنین دولت استفاده از کلمات و عبارت مشخصی را در ارتباط با این مساله ممنوع کرده است. 

بازداشت خودسرانه یا قتل روزنامه‌نگاران در این کشور اتفاق نمی‌افتد. نمونه‌هایی از حمله‌های کلامی مقام‌های دولتی علیه رسانه‌ها بوده است که بر آزادی بیان تاثیری منفی دارد. در حالی که هیچ تهدید یا حمله جسمی جدی علیه روزنامه‌نگاران وجود ندارد اما آنها معمولا قربانی آزار آنلاین می‌شوند. ادعاهایی مبنی بر نظرداشت دولتی و شنود دستگاه‌ها و وسایل الکترونیکی روزنامه‌نگاری وجود دارد که کتابی را درباره فساد منتشر کردند اما تحقیقات پلیس نتوانست این پرونده را به سرانجام برساند.