منطقه
آسیا - اقیانوس آرام
رژیم‌های خودکامه تک‌حزبی و کنترل رسانه‌ها به دست اولیگارش‌ها
Copyright © Free Vector Maps.com

کره شمالی (۱۸۰ام)، چین (۱۷۹ام)، ویتنام (۱۷۸ام) میانمار (۱۷۳ام) از دیکتاتوری‌های تک‌حزبی آسیا هستند که روزنامه‌نگاری را از همه بیشتر محدود می‌کنند و رهبرانی دارند که به توسعه مهار تمامیت‌خواهانه خود بر عرصه بحث عمومی ادامه می‌دهند. با شی جین‌پینگ شروع کنیم که در اقدامی تاریخی توانست برای سومین‌ بار متوالی رهبر چین شود و قدرتی را برای خود جمع کند که از زمان مائو بی‌سابقه است و از آن بهره می‌جوید تا پیروز جنگ به راه انداخته علیه روزنامه‌نگاران طی ده سال گذشته شود.

نتیجه این شده است که چین بزرگ‌ترین زندان روزنامه‌نگاران و مدافعان آزادی رسانه‌ها در دنیا شود و میانمار هم با فاصله اندکی آن را دنبال می‌کند، کشوری که از زمان کودتای نظامیان و قدرت گرفتن آنها در ۱ فوریه ۲۰۲۱ مبدل به سیاه‌چالی برای اخبار و اطلاعات شده است.

پدیده دیگری که به نحوی خطرناک جریان آزاد اخبار و اطلاعات را محدود می‌کند، خریدن رسانه‌ها به دست اولیگارش‌هایی است که با رهبران سیاسی روابط نزدیکی دارند. این بویژه در رژیم‌های ترکیبی مانند هند (۱۶۱ام) صادق است که تمام رسانه‌های اصلی کشور اکنون متعلق به تاجران ثروتمند نزدیک به نخست‌وزیر نارندرا مودی هستند.

در همین حال، آقای مودی لشکری از هوادارانی دارد که در فضای آنلاین به دنبال گزارش‌هایی می‌روند که آنها را نسبت به دولت انتقادی تلقی می‌کنند و کارزارهای اذیت و آزار وحشتناکی علیه منبع آن گزارش‌ها به راه می‌اندازند. بسیاری از روزنامه‌نگاران که میان این دو نوع از فشار شدید گیر افتاده‌اند در عمل مجبور به خودسانسوری می‌شوند.

همین روند در بنگلادش (۱۶۳ام) و کامبوج (۱۴۷ام) هم دیده می‌شود، جایی که آزار قضایی رسانه‌ها به دست دولت در آستانه انتخابات‌هایی که قرار است در ماه‌های آینده برگزار شوند، تشدید یافته است.

 

خطوط قرمز

یکی دیگر از ویژگی‌های این منطقه وجود موضوع‌ها و مسائلی است که خط قرمز تلقی می‌شوند و در نتیجه جلوی کار آزادانه روزنامه‌نگاران را می‌گیرند. این مساله به وضوح در افغانستان (۱۵۲ام) دیده می‌شود، جایی که دولت طالبان هیچ انحرافی از نسخه افراطی خود از شریعت را برنمی‌تابد و زنان روزنامه‌نگار در حال کاملا محو شدن از عرصه رسانه‌های کشور هستند. رسانه‌ها همچنین می‌دانند هدف قرار دادن مستقیم حاکم در کشورهایی مانند بوتان (۹۰ام)، تایلند (۱۰۶ام) و پادشاهی برونئی (۱۴۲ام) خیلی خطرناک است.

در طرف دیگر، تغییر دولت در پاکستان (۱۵۰ام) و فیلیپین (۱۳۲ام) منجر به کاهش محدودیت‌ها برای رسانه‌ها شد، حتی اگر این دو کشور هنوز از خطرناک‌ترین کشورهای دنیا برای روزنامه‌نگاران باشند. جایگزینی یک حزب یا ائتلاف حاکم با حزب یا ائتلافی دیگر در کشورهایی نظیر سری‌لانکا (۱۳۵ام)، مالزی (۷۳ام) و استرالیا (۲۷ام) نیز منجر به صعود آنها در رده‌بندی شد.

در نیمه بالای رده‌بندی هم دموکراسی‌های کارآمدی مانند تایوان (۳۵ام)، ساموآ (۱۹ام) و نیوزیلند (۱۳ام) قرار دارند که موقعیت خود در الگوی منطقه‌ای آزادی رسانه‌ها را بهبود بخشیده‌اند. یکی از شگفتی‌های امسال ورود تیمور شرقی، دموکراسی جوانی که هنوز در حال تاسیس است، به جمع ده کشور برتر رده‌بندی است. این هم تایید دیگری بر تاثیر رژیم‌های تک‌حزبی است که پیشتر بدان پرداخته شد. قدرت بیش از حد و شدیدا متمرکز بازدارنده اصلی بر سر راه آزادی رسانه‌ها است. فقط وقتی قدرت سیاسی، اقتصادی و قضایی در تعادل و قانونی باشند می‌توان انتظار داشت آزادی رسانه‌ها کاملا شکوفا شود.

 

کشورها

نام رده‌بندی رده‌بندی جهانی 2022تفاوت امتیاز با 2022تفاوت رتبه با
افغانستان
152
۳۹٫۷۵
0
-4
استرالیا
27
۷۸٫۲۴
0
-12
بنگلادش
163
۳۵٫۳۱
0
1
بوتان
90
۵۹٫۲۵
0
57
برمه
173
۲۸٫۲۶
0
-3
برونئی
142
۴۴٫۲
0
-2
کامبوج
147
۴۲٫۰۲
0
5
چین
179
۲۲٫۹۷
0
4
کره شمالی
180
۲۱٫۷۲
0
0
کره جنوبی
47
۷۰٫۸۳
0
4
هنگ کنگ
140
۴۴٫۸۶
0
-8
جزایر فیجی
89
۵۹٫۲۷
0
-13
هند
161
۳۶٫۶۲
0
11
اندونزی
108
۵۴٫۸۳
0
-9
ژاپن
68
۶۳٫۹۵
0
-3
لائوس
160
۳۶٫۶۶
0
-1
مالزی
73
۶۲٫۸۳
0
-40
مالدیو
100
۵۶٫۹۳
0
13
مغولستان
88
۵۹٫۳۳
0
-2
نپال
95
۵۷٫۸۹
0
19
زلاند نو
13
۸۴٫۲۳
0
2
پاکستان
150
۳۹٫۹۵
0
-7
پاپوآ گینه نو
59
۶۷٫۶۲
0
-3
فلیپین
132
۴۶٫۲۱
0
-15
ساموآ
19
۸۲٫۱۵
0
-26
سنگاپور
129
۴۷٫۸۸
0
-10
سریلانکا
135
۴۵٫۸۵
0
-11
تایوان
35
۷۵٫۵۴
0
-3
تایلند
106
۵۵٫۲۴
0
-9
تیمور شرقی
10
۸۴٫۴۹
0
-7
تونگا
44
۷۱٫۲۹
0
-5
ویتنام
178
۲۴٫۵۸
0
4