در جمهوری آفریقای مرکزی تنها دو شبکه تلویزیونی وجود دارد، کشوری که در آن رادیو هنوز منبع اصلی دریافت اطلاعات است. چند ده ایستگاه رادیویی در سراسر کشور فعال هستند. رادیو ندکه لوکا (Radio Ndeke Luka) یکی از اندک رسانه‌هایی که واقعیت برایش مهم است و احترام منابع گزارش‌هایش را حفظ می‌کند و همچنین شبکه روزنامه‌نگاران برای حقوق بشر (Journalists Network for Human Rights) و وبلاگ‌نگاران و اتحادیه‌های روزنامه‌نگاری که راستی‌آزمایی م‌کنند و پی در پی تحت فشار قرار می‌گیرند. نزدیک ۶۰ نشریه چاپی در کشور وجود دارد که در خارج از بانگی، پایتخت، پخش نمی‌شوند . محتوای این رسانه‌ها معمولا  دیدگاه‌های اعتقادی، شایعات و کارزارهای بدنام کردن است.

با وجود ضعیف مالی که سال‌هاست سابقه دارد، اما رسانه‌های دولتی همچنان نفوذ خود را دارند و در مهار دولت هستند. روزنامه‌نگاران ادعا می‌کنند شورای عالی ارتباطات توبیخ‌هایی خودسرانه اعمال می‌کند. اما این توبیخ‌ها می‌تواند از طرف خود دولت هم اعمال شود، در سال ۲۰۲۱  دولت دو سایت خبری را مسدود کرد. رسانه‌های مستقل معمولا تهدید می‌شوند. پس از پخش چند گزارش تحقیقی در سال ۲۰۲۲ درباره نارسایی‌های دولت در اداره کشور، وزارت ارتباطات به یکی از ایستگاه‌های رادیویی اصلی در کشور اطلاع داد شرایط همکاری این رسانه با دولت و میزان مالیات قابل پرداخت آن مورد بررسی قرار خواهد گرفت.

قانون جدید آزادی ارتباطات در سال ۲۰۲۰ تصویب و جایگزین قانونی شد که مصوب ۲۰۰۵ بود. در عرصه نظری، این قانون قرار بود حفاظت‌هایی برای روزنامه‌نگاران فراهم آورد اما در عمل منجر به تقویت روزنامه‌نگاری کیفی و مستقل نشد. اکتبر ۲۰۲۲ شاهد مانعی دیگر بر سر راه آزادی رسانه‌ها بود چرا که لایحه‌ای جدید تخلفات رسانه‌ای را جرم‌انگاری می‌کرد و به دولت اجازه می‌داد مهار نهاد نظارت بر رسانه‌ها را در دست بگیرد و همه اینها در حالی اتفاق می‌افتد که در کشور حملاتی مکرر علیه روزنامه‌نگاران انجام می‌شود.

فقر و جنگ جلوی توسعه‌ی پهنه رسانه‌ای را گرفته است. روزنامه‌نگاران جمهوری آفریقای مرکزی در شرایط مالی فاجعه‌باری کار می‌کنند. پرداخت‌های روزانه از طرف دست‌اندرکاران مراسم‌ها منبع اصلی درآمد خبرنگاران است. وقتی روسیه در سال ۲۰۱۸ به این کشور وارد شد ایستگاهی رادیویی به راه انداخت و کنترل بسیاری از رسانه‌ها و وبلاگ‌ها را در دست گرفت که پروپاگاندا و خبرهای نادرست منتشر می‌کنند و هدف آنها بیشتر فرانسه و روزنامه‌نگاران فرانسوی حاضر در منطقه است. 

در کشوری که حکومت کنترل بیشتر سرزمین را در دست ندارد، مقامات به گونه‌ای روزافزون انتقاد را تحمل نمی‌کنند. روزنامه‌نگارانی که به مصاحبه طرف‌های مختلف درگیری می‌روند معمولا به مثابه جاسوس یا همکار گروه‌های مسلح تلقی می‌شوند. خبرنگاران اغلب قربانی اعمال خشونت، فشار، تهدید یا اذیت و آزار در فضای آنلاین می‌شوند. قاتلان روزنامه‌نگاران کاملا بدون مجازات رها می‌شوند. فهرست روزنامه‌نگاران کشته شده از سال ۲۰۱۳ شامل این افراد است: الیزابت بلانچ الوفیو (Elisabeth Blanche Olofio)، دزیره لوک ساینگا (Désiré Luc Sayenga)، رنه پدو (René Padou) و روزنامه‌نگار فرانسوی کامیل لپاژ (Camille Lepage)، و همچنین سه روزنامه‌نگار تحقیقی روس به نام‌های ارخان ژیمال (Orkhan Dzhemal)، کریل رادچنکو (Kirill Radchenko) و الکساندر راستورگویف (Alexander Rastorguyev). سه خبرنگار روس در سال ۲۰۱۸ به جمهوری آفریقای مرکزی سفر کردند تا درباره مزدوران روسیه گزارش تهیه کنند. سردبیر یک روزنامه در سپتامبر ۲۰۲۲ به دلیل انتشار مقاله‌ای درباره یک پرونده اختلاس برای مدت ده روز بازداشت شد.