علی‌رغم تعداد زیاد رسانه‌ها، بیش از ۶۰۰ روزنامه، حدود ۲۰۰ رادیو و بیش از ۶۰ شبکه تلویزیونی، هنوز تولید گزارش‌های مستقل و انتقادی در کامرون خیلی دشوار است. روزنامه‌های اصلی مسجر (Le Messager)، ژور (Le Jour)، نول اکسپرشن (La Nouvelle Expression)، وکس دو سنتر (La Voix du Centre)، و روزنامه حکومتی کامرون تریبون (Cameroon Tribune) هستند. شناخته‌شده‌ترین شبکه‌های رادیو تلویزیون از میان بسیاری از شبکه‌های خصوصی شامل رادیو و تلویزیون اکویناکس (Equinoxe TV)، کانال ۲ بین‌المللی (Canal 2 International)، سیانتو (Siantou) و رویال اف‌ام (Royal FM) است. شبکه رادیو تلویزیون حکومتی سی‌آرتی‌وی (CRTV) نیز به عنوان سخنگوی دولت عمل می‌کند که برای بیش از چهل سال گذشته در دست رئیس‌جمهور پل بیا (Paul Biya) بوده است.

غیرممکن است رسانه‌ها بتوانند سیاست خبرنگاری مستقل و انتقادی را پیش بگیرند بدون این که در معرض تهدید و آزارهای جدی قرار نگیرند اگر گزارش‌های آنها منافع دولت و نمایندگان آن را به مخاطره اندازد. رییس‌جمهور بر تمام عرصه‌های حکومت سیطره دارد. این فضا باعث تقویت خودسانسوری و باعث می‌شود اکثر رسانه‌ها از موضع‌های مقامات و افراد نزدیک به آنها پیروی کنند. رئیس‌جمهور همه دبیران رسانه‌های حکومتی و تمام اعضای شورای ملی ارتباطات، نهاد تعیین مقررات رسانه‌ها، را منصوب می‌کند.

قانون‌های کامرون، از جمله قانون آزادی رسانه مصوب ۱۹۹۰، مرتب برای آزار و اذیت روزنامه‌نگاران دور زده می‌شوند. هیچ اثری از جرم‌زدایی از تخلفات رسانه‌ای وجود ندارد و نه حق دسترسی به اطلاعات و نه اصل محرمانه بودن منابع روزنامه‌نگاران در عمل تضمین نشده است. گاهی از دادگاه‌های ویژه برای محاکمه روزنامه‌نگاران استفاده می‌شود. این امر درباره دبیر سابق سی‌آرتی‌وی صادق است که به اتهام «سواستفاده از بودجه دولتی» به ۱۲ سال زندان و پرداخت جریمه‌ای سنگین محکوم شد پس از آنکه تقریبا هفت سال را در بازداشت موقت بود، بازداشتی که سازمان ملل آن را خودسرانه توصیف کرده است. در سال ۲۰۱۵ هم برای حبس خبرنگار رادیو بین‌المللی فرانسه (Radio France Internationale) به مدت دو سال و نیم هم از قانون تروریسم مصوب ۲۰۱۴ و دادگاهی نظامی استفاده شد.

در کامرون روزنامه‌نگاری شغلی متزلزل از نظر اقتصادی، بویژه در رسانه‌های خصوصی، است و به همین خاطر استقلال خبرنگاران تضعیف شده است. مقداری کمک‌های مالی دولتی به رسانه‌ها می‌شود ولی میزان آن کافی نیست و فقط برای رسانه‌هایی موجود است که آرای دولت را بازتاب می‌دهند. امری رایج است که متحدان دولت رسانه‌های کاملا جدید ایجاد کنند تا رسانه‌هایی که گزارش‌های آنها خیلی نسبت به دولت انتقادی بوده است را از نظر اقتصادی تضعیف کنند. فساد و پارتی‌بازی پدیده‌ای رایج و گسترده است.

رسانه‌های بیشتر و بیشتری با زمینه قومی یا مذهبی در حال ایجاد است که منجر به دوقطبی شدن آرای عمومی می‌شود و تبعیض و توهین را ترویج و تشویق می‌کند. بازدارنده‌های فرهنگی، بویژه در مناطقی که سنت‌های فرهنگی سترگی دارند، اغلب منجر به سانسور و خودسانسوری می‌شوند.

روزنامه‌نگاران کامرونی، بویژه افرادی که انتقادی می‌نویسند، همواره در معرض تهدید و حملات کلامی و جسمی، بازداشت و حبس خودسرانه، حکم سکوت، ربایش و حتی قتل قرار دارند. بدن شدیدا مثله شده روزنامه‌نگار مارتینز زوگو پنج روز پس از آنکه او در ژانویه ۲۰۲۳ ربوده شد، پیدا شد. او دومین روزنامه‌نگاری بود که طی سه سال گذشته به قتل رسید، مورد اول ساموئل وزیزی (Samuel Wazizi) در سال ۲۰۱۹ بود. روزنامه‌نگار، پاول چوتا (Paul Chouta) در مارس ۲۰۲۲ توسط افرادی ناشناس ربوده و شکنجه شد. بسیاری از روزنامه‌نگاران زیر نظرداشت قرار دارند. میزان مصونیت از مجازات برای عاملان خشونت‌ورزی علیه روزنامه‌نگاران همچنان خیلی بالا است. روزنامه‌نگاران مناطقی در غرب کشور که انگلیسی صحبت می‌کنند اغلب به همکاری با جنبشی تجزیه‌طلبانه متهم می‌شوند که در چند سال اخیر در آن منطقه پدید آمده است.