رسانه‌های اردن خیلی مستقل نیستند و بسیاری از شبکه‌های تلویزیونی مانند ال‌مملکه نیمه دولتی هستند. با این وجود، تلویزیون خصوصی رویا تی‌وی (Roya TV) یکی از رسانه‌های تصویری اصلی است. اردن همچنین ایستگاه‌های رادیویی محلی، خصوصی و دولتی، و رسانه‌های مستقلی نظیر ۷یبر (7iber) و آرامم (Aramam) دارد.

مقام‌های دولتی برخی رسانه‌ها را با انتصاب مدیران آنها کنترل می‌کنند، از این میان می‌توان به تلویزیون اردن (Jordan TV)، آژانس خبری پترا (Petra News Agency)، و روزنامه‌های الدستور و الرای اشاره کرد. مقام‌ها همچنین منابع مالی رسانه‌ها را در کنترل دارند. برخی رسانه‌ها در کنترل نیروهای مسلح یا مقام‌های شهرداری هستند و این باعث می‌شود از امتیازهای ویژه‌ای، نظیر امکان پوشش مراسمی خاص در کشور با دسترسی بیشتر برخوردار شوند.

از زمان بازنگری قانون رسانه در ۲۰۱۲، مقام‌های دولتی کنترل خود را، به ویژه بر اینترنت، افزایش داده‌اند و صدها سایت تاکنون مسدود شده‌اند. بنا بر قانون جرایم سایبری مصوب ۲۰۱۵، برخی مطالب سایت‌ها و پست‌های شبکه‌های اجتماعی با احکام زندان مجازات می‌شوند. بنا بر قانون تروریسم که عبارات خیلی مبهمی دارد، روزنامه‌نگاران بیشتر محاکمه و حتی محکوم می‌شوند.   

مقام‌های دولتی می‌توانند روزنامه‌نگاران را متهم و محکوم به پرداخت جریمه‌های سنگین کنند و در همین حال کمیسیون رسانه‌ها نیز رسانه‌های تصویری را مجبور به پرداخت هزینه‌های گزاف برای دریافت مجوز می‌کند. رسانه‌های خصوصی به ویژه آنهایی که در کنترل مقام‌های دولتی نیستند، به خاطر فقدان منابع مالی به سختی به فعالیت ادامه می‌دهند. برخی تصمیم می‌گیرند از شرکت‌های بخش خصوصی و چهره‌های دولتی انتقاد نکنند تا به منابع مالی دسترسی داشته باشند. 

جامعه اردن از گروه‌های جمعیتی گوناگونی چون فلسطینیان، مسیحیان، دروزی‌ها، چرکس‌ها و ارمنیان تشکیل شده است اما این تنوع خیلی کم در رسانه‌ها نمایندگی می‌شود. برای روزنامه‌نگاران سخت است به برخی موضوع‌ها، به ویژه موضوع‌های مرتبط با زنان، بپردازند. 

روزنامه‌نگاران در نظرداشت نزدیک دستگاه‌های اطلاعاتی هستند و باید به اتحادیه رسانه اردن که در کنترل دولت است بپیوندند. آنها با احضار و بازجویی شدن مداوم زیر فشار بیشتری قرار می‌گیرند. پس از این احضارها به شرطی آزادی می‌شوند که هیچ جزییاتی درباره محتوای بازجویی مرتبط با موضوع‌های حساس افشا نکنند.