روزنامهنگاران فکر میکردند انقلاب اکتبر ۲۰۱۹ منجر به پایان یافتن قدرت دولتمردان سابق میشود اما اکنون فشار سیاسی بر رسانهها بیشتر از همیشه است، بویژه با توجه به بحران اقتصادی که در پسزمینه در حال وقوع است و هرگونه تلاشی برای انجام تحقیقات درباره انفجار بندر بیروت در ۲۰۲۰ را بیثمر میگذارد.
دورنمای رسانهای
آزادی بیان واقعی در رسانههای لبنان وجود دارد اما در عمل این عرصه توسط اندک افرادی کنترل میشود که مستقیما به احزاب سیاسی وابسته یا متعلق به خاندانهای قدرتمند محلی هستند. پرنفوذترین شبکههای تلویزیونی البیسیآی (LBCI)، الجدید، و امتیوی (MTV) هستند که به ترتیب به خاندان های داهر سعد، خیاط، و مور تعلق دارند. المنار هم شبکه تلویزیون رسمی حزبالله است.
زمینه سیاسی
احزاب سیاسی نفوذ زیادی بر رسانهها دارند چرا که رسانهها هم به سرمایهگذاران وابسته هستند، این امر بازتابی از ساختار سیاسی لبنان است. از همه مهمتر رسانهها جدایی سیاست و مذهب را در کشور منعکس میکنند چرا که هر رسانه در کشور به یکی از گروههای مذهبی برجسته وابسته است. روزنامهنگاری به سلاحی در درگیریهای سیاسی کشور مبدل شده است.
چارچوب حقوقی
قانون رسانهها را ملزم میدارد نسبت به امور مالی و مالکیت خود شفاف باشند. با این وجود برخی رسانهها ساختار مالکیت مبهمی دارند. افترا، بهتان و انتشار اطلاعات نادرست در قانون کیفری جرمانگاری شدهاند و این قانون تخلفات مذکور را خیلی گسترده تعریف میکند. استفاده ابزاری از نظام قضایی رایج است تا رسانهها و روزنامهنگاران را به گونه غیابی محاکمه کرده و به پرداخت جریمه یا مجازات زندان محکوم کنند.
زمینه اقتصادی
رسانهها تحت تاثیر بحران اقتصادی دیرینه و بیسابقهای هستند که کشور را ویران کرده است. انفجار اوت ۲۰۲۰ در بندر بیروت رسانهها را مجبور کرد بودجههای خود را به میزانی قابل توجه کاهش دهند که هم به کارها و هم به تعداد کارمندان آنها آسیب زد. بسیاری از روزنامهنگاران و اتاقهای خبر مقیم پایتخت که تحت تاثیر این انفجار قرار گرفتند به کمکهای جهانی وابسته هستند تا بتوانند وضعیت خود را بهبود دهند و با این بحران مقابله کنند. کمبود سوخت و خاموشیهای پیدرپی از گزارش دادن رسانهها و حضور آنها در جامعه و خیابان جلوگیری میکند.
زمینه اجتماعی - فرهنگی
افکار عمومی به طور عمده محافظهکار است و برخی موضوعها، مانند انتقاد از میراث فرهنگی و مذهبی کشور، تابو تلقی میشوند. زنستیزی و نژادپرستی رایج است و زنان روزنامهنگار معمولا قربانی کارزارهای بدنام کردن میشوند. کنشگران سیاسی، به ویژه هواداران حزبالله در این کارزارها مشارکت و با استفاده از توییتر روزنامهنگاران را تهدید میکنند.
ایمنی
اذیت و آزار و حمله به روزنامهنگاران حتی از زمان انفجار ۲۰۲۰ بندر بیروت و وقوع بحران اقتصادی بیشتر هم تشدید شده است. نیروهای امنیتی به استفاده نامتناسب از قوه قاهره علیه خبرنگاران دست میبردند.