دولت همچنان تمام رسانه‌های سنتی را کنترل می‌کند و سعی دارد نفوذ خود را به رسانه‌های خصوصی هم گسترش دهد. اما میزانی از کثرت‌گرایی در کشور وجود دارد که در محبوبیت سایت‌های خبری همچون کی‌جی‌تی.۲۴ (24.kgt)، کاکتوس.مدیا (Kaktus.media) و کلوپ.کی‌جی (Kloop.kg) و در رشد روزنامه‌نگاری تحقیقی و داده‌محور هم دیده می‌شود. در سال‌های اخیر عرصه رسانه توسعه یافته است و بیش از ۵۰ شبکه تلویزیونی به راه افتاده‌اند. رادیو و تلویزیون منابع اصلی کشور برای دریافت خبر هستند.

دورنمای سیاسی قرقیزستان ناپایدار و قطبی است. از زمان استقلال در ۱۹۹۱ این کشور سه انقلاب را تجربه کرده است. رهبران سیاسی برای پیشبرد منافع شخصی خود از برخی رسانه‌ها  استفاده می‌کنند. نهادهای دولتی دسترسی روزنامه‌نگاران به اطلاعات را محدود می‌کنند.

در سال‌های اخیر مقام‌های دولتی سعی در تقویت سانسور و تدوین قانون‌هایی دارند تا آزادی رسانه‌ها را محدود کنند. پس از تلاش ناکامی در سال ۲۰۲۰، رییس‌جمهور صادیر جاپاروف (Sadyr Japarov) قانونی را در سال ۲۰۲۱ امضا کرد که انتشار «اطلاعات نادرست» را محدود کند ولی این قانون ناقض قانون اساسی و پیمان‌های جهانی است که این کشورپذیرفته و آزادی رسانه‌ها را محدود می‌کند.

حمایت فراوان از رسانه‌های دولتی باعث تضعیف رقابت میان رسانه‌ها می‌شود. بعلاوه، مقام‌های دولتی تهدید به تصویب لایحه‌ای می‌کنند که رسانه‌های مستقلی را که از خارج از کشور منابع مالی دریافت می‌کنند، «ماموران خارجی» تلقی کند. 

میزان بالای فساد در کشور باعث شده است شهروندان از روزنامه‌نگاری تحقیقی درباره این موضوع استقبال کنند. اما بیشتر افراد جامعه حامی نظرهای انتقادی و طرح‌های دموکراتیکی نیستند که روزنامه‌نگاران منتشر می‌کنند.

رسانه‌های مستقل وقتی از مقام‌های دولتی انتقاد کنند پی‌در‌پی، به ویژه به توهین و افترا، محکوم می‌شوند. آنها پس از انتشار مقاله‌هایی درباره فساد، گاهی هدف حمله‌های سایبری قرار می‌گیرند. روزنامه‌نگاران تحقیقی و همچنین خبرنگارانی که راهپیمایی‌ و تظاهرات‌ها را پوشش می‌دهند قربانی خشونت می‌شوند.