پس از به قدرت رسیدن نیکولاس مادورو در ۲۰۱۳، سیاست‌های دولت علیه گوناگونی رسانه‌ها افزایش یافت. انحصار دولت بر واردات کاغذ و تجهیزات چاپ باعث توقف انتشار ده‌ها نشریه چاپی شده است. سیاستی مبهم برای اعطا و ابطال امتیاز رسانه‌های رادیویی منجر به تعطیلی ۲۰۰ ایستگاه رادیویی شد. دولت ونزوئلا همواره سیاست مسدود کردن محتوای خبری در اینترنت را پی می‌گیرد که بر رسانه‌های مستقل گوناگونی تاثیر می‌گذارد. رسانه‌های مستقل اصلی رادیو فه ی الگریا (Radio Fe y Alegría)، افکتو کوکویو (Efecto Cocuyo)، یونیون رادیو (Unión Radio)، استیمولو (El Estímulo)، پیتازو (El Pitazo) و دیاریو (El Diario) هستند. 

نیکولاس مادورو که در انتخابات بحث‌برانگیز ۲۰۱۸ دوباره پیروز شد اعلام کرده است که می‌خواهد بار دیگر در انتخابات ریاست جمهوری ۲۰۲۴ شرکت کند که اگر پیروز آن باشد تا سال ۲۰۳۰ در قدرت باقی خواهد ماند. در ونزوئلا قوه مجریه کنترل زیادی بر قوه مقننه و قوه قضاییه دارد که باعث ناکارآمدی نهادهای دولتی برای مهار یکدیگر و برقرار تعادل در حکومت شده است. نیروهای مخالف دولت و هوادار دموکراسی متلاشی شده‌اند چرا که رهبری یکدست یا اتفاق نظر ندارند. رسانه‌ حکومتی در کنار سخنگویان رسمی دولت روزنامه‌نگاران را برای گزارش‌های‌شان بی‌اعتبار و متهم و گاهی علنا تهدید می‌کند.

فقدان سیاست جامعی که از آزادی بیان، مندرج در ماده ۵۸ قانون اساسی کشور، حفاظت کند منجر به تصویب و اجرای تمهیداتی غیرمعقول مانند «قانون ضد نفرت» شده است. این قانون به دست مجلس ملی کشور تصویب شد که در کنترل رژیم مادورو است که قوه مقننه را به گونه‌ای غیرقانونی تصرف کرد. در چهار سال اول اجرای این قانون چند ده شهروند ونزوئلایی مجازات و بسیاری دیگر تهدید شدند از آن میان شهروندانی که خبری را در شبکه‌های اجتماعی منتشر کرده بودند.   

بین سال‌های ۲۰۱۵ و ۲۰۲۰ اقتصاد ونزوئلا زیر فشار ترکیبی از تورم بالا و بیشترین سقوط تولید ناخالص داخلی در جهان، فرو پاشید که نتیجه فاجعه‌بار سیاست‌های مهار اقتصاد و مصادره‌های کلانی است که در گذشته، به ویژه در فاصله سال‌های ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۱ توسط هوگو چاوز انجام شد. بحران اقتصادی منجر به کاهش شدید تبلیغات دولتی شده است که آن هم به رسانه‌های نزدیک به دولت می‌رسید. رسانه‌ها برای دریافت کمک‌های دولتی باید بپذیرند پیام‌های رسمی دولت را به رایگان پخش کنند.

جامعه ونزوئلا در بحرانی سراسری قرار دارد که ویرانگر زندگی شده است. میلیون‌ها ونزوئلایی در واکنش به بحران اقتصادی جاری مهاجرت کردند تا برای خود فرصتی در کشورهای همسایه بیابند. به گمان در سال‌های اخیر یک پنجم جمعیت کشور ونزوئلا را ترک کرده‌اند. مهاجران بیشتر افراد جوان و کارآمد هستند.

در ونزوئلا روزنامه‌نگاری در فضایی بسته انجام می‌شود. به هنگام کارزارهای انتخاباتی یا وقوع درگیری‌های سیاسی روزنامه‌نگارانی که وظیفه خود را انجام می‌دهند قربانی خشونت یا تهدید شوند. از آنجا که هم دفتر دادستان کل و هم دفتر نظارت بر رسانه‌ها توسط مادورو کنترل می‌شوند هیچ یک نمی‌توانند امنیت روزنامه‌نگاران را در این کشور تضمین کند و اقدامات خشونت‌‌آمیز جسمی یا کلامی علیه آنان به ندرت مورد تحقیق قرار می‌گیرد.